Do dziś wielu inwestorów nie przykłada należytej wagi do wyboru odpowiedniego systemu rynnowego. To duży błąd, gdyż niewłaściwe decyzje mogą w późniejszym czasie rzutować m.in. na komfort użytkowania budynku, czy wysokość rachunków. Jednym z pierwszych, a zarazem najważniejszych, kryteriów przy wyborze orynnowania jest surowiec, z którego zostało stworzone. Na rynku dostępne są m.in. systemy wykonane z PVC, stali czy aluminium.

Należy pamiętać, że każdy z materiałów charakteryzuje się innymi właściwościami i inną odpornością. Rynny stalowe cechuje wysoka wytrzymałość na działanie warunków atmosferycznych, dlatego producenci zalecają ich montaż w miejscach szczególnie narażonych na występowanie intensywnych zjawisk pogodowych. Niezaprzeczalną zaletą rynien z PVC jest fakt, iż nie wymagają one żadnych czynności konserwacyjnych. Z uwagi na fakt, że ich powierzchnie pokrywane są specjalnymi substancjami, takimi jak np. akryl, są najwłaściwszym rozwiązaniem w rejonach nadmorskich, o ostrym i surowym klimacie. Równie ważnym aspektem, który warto wziąć pod uwagę w trakcie wyboru rynien, jest ich estetyka. Orynnowanie stanowi nieodzowny element aranżacji każdego dachu. Oba elementy powinny tworzyć zatem spójną całość zarówno pod względem technicznym, jak i wizualnym. Rodzimi producenci oferują wiele rozwiązań, dzięki którym bez problemu osiągniemy wyjątkowo stylowy efekt. Odcień systemu rynnowego najlepiej dopasowywać do koloru połaci lub podbitki. W ten sposób możliwe jest optyczne „ukrycie” orynnowania. Wybierać możemy także w kształtach. Z roku na rok coraz większą popularnością cieszą się rynny o przekroju kwadratowym. Doskonale podkreślają one minimalistyczny charakter nowoczesnej architektury.

Pora na montaż

Jak już wiemy, na rynku dostępnych jest wiele rodzajów systemów orynnowania. Cechą różnicującą je nie jest jednak jedynie rodzaj zastosowanego tworzywa, barwa czy kształt, ale także miejsce montażu. Wraz z nowymi rynnami o profilu kwadratowym pojawiły się również innowacyjne rozwiązania montażowe. Inżynierowie opracowali metodę mającą na celu schowanie orynnowania, a co za tym idzie podniesienie estetyki budynków. Udało się to osiągnąć projektując specjalną maskownicę, nakładaną na rynnę, która zrównuje ją z krawędzią dachu. Innym, równie ciekawym rozwiązaniem jest bezokapowy system orynnowania. W przypadku jego zastosowania zarówno rynny, jak i cały pion spustowy montowane są w elewacji budynku. Jest to bardziej złożony system, który wymaga odpowiedniego projektu architektonicznego.

Orynnowanie mocowane jest wraz z pokryciem dachowym, a zadanie to najlepiej powierzyć doświadczonemu dekarzowi. O niezawodności każdego systemu decyduje bowiem jakość montażu. Tu nawet niewielkie błędy mogą w przyszłości powodować nieszczelności, a co za tym idzie np. zalewanie elewacji. Prace montażowe przebiegają w kilku etapach, w zależności od tego na jaki system się zdecydowaliśmy. W przypadku tradycyjnego jest to w pierwszej kolejności zamocowanie haków rynnowych. W tym celu należy wyznaczyć pozycje odpływu, by następnie przykręcić haki. Ich rodzaj determinuje miejsce, do którego zostaną przymocowane: do deski okapowej, krokwi lub łat. Odległość między hakami powinna być dopasowana do przewidywanych obciążeń. Zwykle wynosi 60 cm. Warto pamiętać, że w okolicach narożników, rur spustowych oraz odpływów i łączników haki powinny być umieszczone gęściej. Kolejny krok to montaż pionu rynnowego, który rozpoczyna się od zamocowania przy leju, stanowiącym wlot do rury spustowej, najniższego haka. Pomiędzy hakami rozciąga się mocną linkę lub żyłkę, po czym ustawia się je i mocuje tak, by uzyskać wymagany spadek rynny: 2–5 mm na 1 mb. Następny etap to przygotowanie orynnowania. Rynny przycina się na taką długość, by połączenia nie wypadały w miejscu uchwytów. Otwory z kolei wycina się tam, gdzie zakładane będą leje spustowe. Dalsze czynności montażowe polegają na wpinaniu rynien w haki, zaczynając od początku ciągu rynnowego. Kolejne części poziomu łączy się ze sobą za pomocą łącznika dylatacyjnego. Ważne jest przy tym zachowanie odpowiedniej dylatacji pomiędzy elementami. Umożliwia ona swobodne rozszerzanie się i kurczenie rynny pod wpływem temperatury. Po dokończeniu montażu rynien, bardzo ważną czynnością jest dogięcie listków montażowych, które stanowią ważny element haków nakrokwiowych. Kontynuując prace dekarskie przechodzimy do instalacji lejów spustowych. Po osadzeniu ich na ułożonych rynnach, do wnętrza wlewamy wodę. Chwilę po napełnieniu orynnowanie powinno się opróżnić i nigdzie nie powinny pozostawać zastoiny wody. Ostatni etap prac to montaż rur spustowych, który należy zacząć od zamocowania dybli w elewacji. Ich długość powinna być dopasowana do grubości ocieplenia budynku. Na końce dybli nakręca się kostki obejm pamiętając o zachowaniu między nimi odstępu o maksymalnej wielkości 1,8 m. Na nie z kolei nakłada się obejmy, w których następnie umieszcza się rury spustowe. Elementy należy połączyć za pomocą mufy i finalnie zacisnąć obejmy na rurach, uważając, aby ich nie uszkodzić.

Jak natomiast wygląda montaż wewnętrzny bezokapowego systemu rynnowego? Odbywa się on
w trakcie wykonywania ocieplenia budynku. To jedyny moment, kiedy możliwe jest zabudowanie elementów spustowych. Wnęka w ścianie budynku, w której umieszczona będzie rura spustowa powinna mieć minimum 30 cm szerokości i odpowiednią głębokość. Wewnętrzny montaż pozwala na wykorzystanie systemu wykonanego z PVC, gdyż w zabudowie elewacji rury są w znikomym stopniu narażone na działanie czynników atmosferycznych.

Dbałość o system rynnowy

Orynnowanie to element, który narażony jest na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych. Zimą są to niskie temperatury oraz śnieg i lód, powodujące przeciążenia. Latem z kolei, wysokie temperatury oraz towarzyszące burzom gradobicia i silne wiatry. Miejmy na uwadze, że na trwałość i niezawodność naszego systemu rynnowego wpływ mają nie tylko materiał, z którego został wykonany oraz sposób jego montażu. Aby orynnowanie dobrze spełniało swoją funkcję powinniśmy także pamiętać o okresowym monitorowaniu jego stanu oraz sezonowej konserwacji.
W większości przypadków są to nieskomplikowane prace, które będziemy mogli wykonać samodzielnie. Podstawowa pielęgnacja ogranicza się z reguły do usunięcia zabrudzeń, gromadzących się wewnątrz rynien gałęzi i liści. Wszelkie prace konserwacyjne należy przeprowadzać w okresach przejściowych, czyli wiosną i jesienią. Szczególną uwagę zwróćmy na zapewnienie pełnej drożności,
a tym samym czystości rynien. Używajmy do tego wyłącznie miękkich gąbek i ściereczek, które nie zarysują warstwy ochronnej odpowiedzialnej za przeciwdziałanie korozji. Po dokładnym oczyszczeniu koryt należy opłukać rynny i rury spustowe, używając do tego węża ogrodowego lub myjki ciśnieniowej. Jeżeli w trakcie usuwania zanieczyszczeń dopatrzyliśmy się uszkodzeń powinniśmy starannie je wyczyścić i zamalować zaprawką. W przypadku stwierdzenia nieszczelności możemy sięgnąć po produkty uszczelniające. Przy okazji skontrolujmy stan rur spustowych i obejm, mocujących je do elewacji. To także dobry moment na dokręcenie poluzowanych śrub i mocowań.